I
nog steeds hangt de camera van het kunstinstituut
boven de bedreigde diersoort
maar je bent er niet
het is lastig schrijven
Lampe is een klassiek dichter. De enige echte! Ze be-oot en bejaat alleen wat het waard is om te worden be-oot en bejaat. Schoonheid. Wat is schoonheid?
je helder te zien
doorheen de mist van bewegingssensoren
In De taiga zwijntjes neemt Astrid Lampe in dit eerste gedicht meteen ferm stelling tegen alle poëzie die deze aandacht in de weg staat. Goedkoop effectbejag bijvoorbeeld (‘ATTENTION: zo blazen we je / van de sokken met onze po-eemen’) die vooral bedoeld lijkt om de eigen vochthuishouding op peil te houden (de goed geplaatste snik). Maar ook de steriele kunstinstituutpoëzie, die opgemaakt en bewonderd dood ligt te zijn. Kortom, poëzie die verstrooit, versnippert, passief maakt. Lampe wil echte betrokkenheid, die impliceert dat je risico neemt. Een liefdesverklaring. Waarbij geldt: liefde = aandacht.
Wordt vervolgd.
